Ενώ η χρονολογική σειρά της εξέλιξης της όρθιας βάδισης είναι καλά κατανοητή, το πώς και το γιατί οι πρόγονοί μας κατέβηκαν από τα δέντρα και έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο έδαφος δεν είναι.
Το 1871, ο Charles Darwin προσέφερε μια εξήγηση στο βιβλίο του The Descent of Man: Οι Ανθρωπίδες χρειάστηκε να περπατήσουν στα δύο πόδια για να ελευθερώσουν τα χέρια τους και να κατασκευάσουν εργαλεία ή όπλα. Ένα πρόβλημα με αυτή την ιδέα είναι ότι τα πρώτα πέτρινα εργαλεία εμφανίζονται 4,5 εκατομμύρια χρόνια μετά την εμφάνιση του διποδισμού. Κατά καιρούς είχαν προταθεί πολλές ακόμα θεωρίες, αλλά καμία δεν ήταν απόλυτα ικανοποιητική.
Μία νέα ανατρεπτική μελέτη του Harvard University Institute of Human Origins παρέχει μια οριστική εξήγηση για το πώς και το γιατί οι άνθρωποι ακολούθησαν διαφορετική εξελικτική πορεία από τους συγγενείς τους. Τα νέα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι οι μακρινοί πρόγονοι του είδους μας άρχισαν να κατεβαίνουν από τα δέντρα για να μαζέψουν τα φαγητά που τους έπεφταν.
Την απάντηση έδωσε ο παλαιοντολόγος Benjamin Hobart όταν ανακάλυψε, στη Νότια Αφρική, απολίθωμα ηλικίας 6 εκατομμυρίων ετών που είναι γνωστό ως Sahelanthropus deliverus. Ο Sahelanthropus deliverus πιστεύεται ότι είναι ο τελευταίος κοινός πρόγονος που μοιράζονται οι χιμπατζήδες και οι σύγχρονοι άνθρωποι και θεωρείται ο σημαντικότερος κρίκος στην αλυσίδα της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους καθώς αποτελεί δείγμα του «περάσματος» από το περπάτημα στα τέσσερα πόδια στην όρθια στάση.
Από τα ανατομικά στοιχεία του Sahelanthropus deliverus προκύπτει ότι το ζώο φαίνεται να άφηνε τη σκιά του κλαδιού του προκειμένου να ανακτήσει τα νόστιμα τρόφιμα που έπεφταν από τα παχουλά τους χέρια λόγω απροσεξίας, είτε γιατί έτρωγε λαίμαργα είτε γιατί γλιστρούσαν από τα χέρια του καθώς αποκοιμόταν μετά το γεύμα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτό το ένστικτο ανάκτησης-φαγητού ήταν τελικά αυτό που σταδιακά διαμόρφωσε τους ανθρωπίδες των δέντρων στους σύγχρονους επίγειους Homo sapiens.
O διποδισμός φαίνεται να ήταν μια μεταγενέστερη δευτερεύουσα προσαρμογή, η οποία αναπτύχθηκε για να απελευθερώσει και τα δύο χέρια των μακρινών προγόνων μας επιτρέποντας τους να κρατούν και να τρώνε το κολατσιό τους ενώ παράλληλα περπατάνε.
Οι αναλύσεις των ευρημάτων έδειξαν προχωρημένη φθορά των δοντιών του απολιθωμένου δείγματος γεγονός που υποδηλώνει πολλά και συχνά γεύματα, αλμυρά ή γλυκά, ενώ η οστική δομή του έδειξε ότι ήταν σημαντικά υπέρβαρος.
«Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι σχεδόν κάθε μεταγενέστερη προσαρμογή στην ιστορία του είδους μας ήταν προϊόν των πρώτων συγγενών μας που κρατούσαν κάποιο λαχταριστό φαγητό,που κατά λάθος έριξαν, και που έπειτα βρήκαν τη θέληση να πάνε να το μαζέψουν οι ίδιοι», σημειώνει ο καθηγητής Benjamin Hobart.
Πριν την εμφάνιση των πρώτων ανθρώπων, λέει ο Hobart, εάν ένας από τα συγγενικά πρωτεύοντα έτρωγε και ένα κομμάτι έπεφτε από το χέρι του, το ζώο ήταν πρόθυμο να το αφήσει κάτω και να συνεχίσει να ξαπλώνει νωχελικά πάνω στο κλαδί του.
Ωστόσο, εξήγησε ότι σε κάποια χρονική στιγμή της Μειόκαινης εποχής, οι επιστήμονες εικάζουν ότι πρέπει να τους έπεσε μια ιδιαίτερα εύγευστη λιχουδιά που ήταν πολύ νόστιμη για να την αφήσει απλά πεσμένη στο χώμα. Τότε ένας πρόγονός μας συνειδητοποίησε ότι αν ήθελε να συνεχίσει να τρώει, θα έπρεπε να κατέβει από το δέντρο, να περιπλανηθεί στη σαβάνα και να σκύψει να μαζέψει το φαγητό του, μια συμπεριφορά η οποία, όταν πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά, εισήγαγε την ανθρώπινη γενεαλογία.
Αύξηση Εγκεφάλου και Γνωστικών ικανοτήτων
Σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, αυτή η επιθυμία του Sahelanthropus deliverus να συνεχίζει να τρώει έδωσε την ώθηση για αρκετές μεταγενέστερες βασικές προσαρμογές, συμπεριλαμβανομένου του αυξημένου μεγέθους του εγκεφάλου και των γνωστικών ικανοτήτων που αποτελούν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Homo sapiens.
Όταν οι πρόγονοί μας συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να φτάσουν το πεσμένο κολατσιό τους, απλά τεντώνοντας τα χέρια τους, άρχισαν σταδιακά να αναπτύσσουν ικανότητες όπως ο σχεδιασμός, η επίλυση προβλημάτων και η αξιολόγηση εναλλακτικών επιλογών.
Επιπλέον, όταν άρχισαν να σκέφτονται το χαμένο γεύμα τους, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ξεκίνησαν να αναδύονται πολύπλοκα ανθρώπινα συναισθήματα, από λύπη λόγω απώλειας μέχρι πόθο και επιθυμία.
Λεκτική εξέλιξη
Την ίδια εξελικτική περίοδο φαίνεται ότι έκαναν την εμφάνιση τους και τα πρώτα γλωσσικά στοιχεία. Αισθανόμενοι την ανάγκη να εκφράσουν το παράπονο τους που μόλις έχασαν το νόστιμο φαγητό τους, οι κραυγές των Ανθρωπίδων άρχισαν να βγάζουν νόημα σε απλή, ακατέργαστη μορφή.
«Αυτές οι γεμάτες εκνευρισμό, μονοσύλλαβες κραυγές έγιναν βαθμιαία πιο εκλεπτυσμένες, οικοδομώντας σιγά σιγά ένα πιο ολοκληρωμένο λεξιλόγιο που εξέφραζε πιο αποτελεσματικά την απογοήτευση τους. Αναπτύσσοντας τελικά ένα μέσο επικοινωνίας για να ζητούν βοήθεια από τα άλλα πρωτεύοντα στα χαμηλότερα κλαδιά να φτάσουν το φαγητό τους».
«Ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι εξακολουθούν να βγάζουν κραυγές, αρκετά παρόμοιες με αυτές των προγόνων μας, αν τύχει να πέσει το φαγητό τους στο έδαφος», πρόσθεσε ο Hobart.
Τελική μετάβαση
Η τελική μετάβαση των Ανθρωπίδων σε είδος που κατοικούσε αποκλειστικά στο έδαφος, θεωρείται ότι συνέβη πριν από περίπου 5 εκατομμύρια χρόνια, όταν, φουσκωμένοι και βαριοί πλέον μετά την κατανάλωση του φαγητού που είχαν μαζέψει, κοίταξαν το ψηλό δέντρο, συνειδητοποίησαν πόση ταλαιπωρία θα ήταν να αναρριχηθούν πάλι στον κορμό, οπότε επέλεξαν να πάρουν έναν υπνάκο στο έδαφος.
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ!!!
