Ο Eduard Buchner βάζει τα θεμέλια της βιοχημείας. Δείχνει ότι τα βιοχημικά φαινόμενα είναι μια σειρά διακριτών βημάτων και οι μεταβολικές διεργασίες πρέπει να προσεγγίζονται σαν μονοπάτια αντιδράσεων που ελέγχονται από ένζυμα.

Ο Christiaan Eijkman βρίσκει ότι υπάρχει σύνδεση της νευρολογικής ασθένειας beriberi και της κακής διατροφής. Με πειράματα σε κοτόπουλα βλέπει ότι το πολύ επεξεργασμένο ρύζι προκαλεί την ασθένεια σε αντίθεση με το μη επεξεργασμένο και συμπεραίνει ότι κάποια χρήσιμα διατροφικά συστατικά, που τότε δεν είναι γνωστό ότι είναι οι βιταμίνες, αφαιρούνται κατά τον καθαρισμό του. 1 χρόνο πριν πεθάνει, το 1929, έλαβε το βραβείο Nobel στην Φυσιολογία ή Ιατρική.

Ο Wilhelm Kühne εισάγει τον όρο ένζυμο. Το όνομα, που έχει ελληνική ρίζα, αναφέρεται σε μια ουσία που δρα σα καταλύτης σε ζωντανούς οργανισμούς.

Ο Freidrich August Kekulé von Stradonitz περιγράφει τη χημική δομή του βενζολίου ως ένα δακτύλιο 6 ατόμων άνθρακα καθένα συνδεδεμένο με ένα άτομο υδρογόνου. Ισχυρίστηκε ότι εμπνεύστηκε τη δομή μετά από ένα όνειρο που είδε με ένα φίδι να τρώει την ουρά του. Το βενζόλιο είναι από τις πιο κοινές χημικές δομές οργανικών ενώσεων και χρησιμοποιείται ευρέως για την σύνθεση χημικών μιγμάτων.

Ο Justus von Liebig δημοσιεύει το βιβλίο με τίτλο "Organic Chemistry in its Application to Agriculture and Physiology" και φέρνει την επανάσταση στις αγροτικές καλλιέργειες της Ευρώπης. Προτείνει ότι τα φυτά χρειάζονται και ανόργανα θρεπτικά συστατικά, όπως άζωτο και ότι τα νιτρικά άλατα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως χημικά λιπάσματα. Μέχρι τότε πιστεύονταν ότι τα φυτά για να αναπτυχθούν χρειαζόταν μόνο νερό και οργανικά συστατικά.

Ο Theodor Schwann ανακαλύπτει το ένζυμο πεψίνη στο στόμαχο ζώων. Παρατηρεί το ρόλο του ενζύμου στη διάσπαση τροφών με υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη, όπως είναι το κρέας και τα αυγά. Ωστόσο, η πρωτεΐνη θα απομονωθεί αργότερα, το 1930, από τον John Howard Northrop.

Ο Friedrich Wöhler συνθέτει κατά λάθος την ουρία. Προσπαθώντας να παράγει κυανικό αμμώνιο (ανόργανο άλας) αναμειγνύοντας αμμώνιο με διαλύματα κυανικού, προς έκπληξή του παράγει ένα οργανικό συστατικό, την ουρία. Το γεγονός σηματοδότησε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής στην οποία πιστεύονταν ότι οι οργανικές και ανόργανες ενώσεις ήταν διαφορετικής φύσης και η σύνθεση οργανικών ενώσεων απαιτούσε τη "δύναμη της ζωής".

Ο William Prout εντοπίζει το υδροχλωρικό οξύ (HCl) ως ενεργό συστατικό πέψης των γαστρικών χυμών. Η ανακάλυψη αμφισβητείται αρκετά από επιστήμονες που πιστεύουν ότι τα βασικά συστατικά πέψης είναι το γαλακτικό οξύ και τα φωσφορικά οξέα.