Ζώνη φυσιολογικού αρίστου

Ο βασικός διαχωρισμός των οικοσυστημάτων είναι τα υδάτινα και τα χερσαία. Κάθε οργανισμός έχει ανάγκη οι παράγοντες διαβίωσής του στο εκάστοτε οικοσύστημα να κυμαίνονται σε ένα συγκεκριμένο εύρος. Το εύρος αυτό καθορίζεται από το ανώτερο και το κατώτερο όριο ανοχής του κάθε είδους για ένα συγκεκριμένο παράγοντα διαβίωσης.

Η ζώνη του φυσιολογικού αρίστου (physiological optimum) αφορά οργανισμούς με μεγάλο εύρος ανοχής. Η μέση τιμή της μεταβλητής που επικρατεί στη ζώνη του φυσιολογικού αρίστου, δίνει τη δυνατότητα στους οργανισμούς να αναπτύσσονται καλύτερα και να αναπαράγονται αποτελεσματικότερα.

αρχική εικόνα: dtc.pima.edu (τροποποίηση: bioximikos.gr)

Με λίγα λόγια τα όρια ανοχής του οργανισμού είναι κατά κανόνα πολύ μεγαλύτερα από τη ζώνη του φυσιολογικού αρίστου. Τα όρια ανοχής επιτρέπουν τη επιβίωση του οργανισμού αλλά δεν ευνοούν την ανάπτυξη και αναπαραγωγή, τα τελευταία επιτυγχάνονται μόνο στη ζώνη αρίστου.

Όσο απλή και αν φαίνεται η έννοια του φυσιολογικού αρίστου, στην πραγματικότητα η διαμόρφωσή της εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες πράγμα που ουσιαστικά αποτελεί τις συνθήκες διαμόρφωσης των μικροπεριβαλλόντων των οργανισμών που τους εξασφαλίζουν ενδιαίτημα και άριστη ανάπτυξη.

--

Πηγές:

η εικόνα εξωφύλλου ανήκει στο detak-unsyiah.com

P. Abrams, O. Leimar, S. Nylin, C.Wiklund. The Effect of Flexible Growth Rates on Optimal Sizes and Development Times in a Seasonal Environment. The American Naturalist, Vol. 147, No. 3 (Mar., 1996)

S. DUDLEY. DIFFERING SELECTION ON PLANT PHYSIOLOGICAL TRAITS IN RESPONSE TO ENVIRONMENTAL WATER AVAILABILITY: A TEST OF ADAPTIVE HYPOTHESES. Evolution, 50(1), 1996, pp. 92-102