Αφού το Σύμπαν είναι τόσο μεγάλο, γεμάτο αστέρια και γαλαξίες γιατί δεν είναι λαμπερό. Αυτό το φαινόμενο, το λεγόμενο "Παράδοξο του Olber", τέθηκε για πρώτη φορά στα 1500. Και όμως μέχρι σήμερα δεν είχε απαντηθεί ξεκάθαρα.

ουρανός τη νύχτα
Μέχρι σήμερα πιστεύονταν ότι...

Το Σύμπαν διαστέλλεται όλο και πιο γρήγορα, γεγονός που μετατρέπει το φως από τα πιο μακρινά αστέρια σε χρώματα που δεν μπορεί να αντιληφθεί το ανθρώπινο μάτι.

Έχει υπολογιστεί ότι το Σύμπαν είναι 13,8 δισεκατομμυρίων ετών και έτσι όπως είμαστε σε θέση να το παρατηρήσουμε έχει 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες.

logarithmic illustration of observable universe

Για να λυθεί το παράδοξο πρέπει να απαντηθούν 2 πράγματα.Ένα, πώς εξαφανίζονται τα αστέρια και οι γαλαξίες και δύο, γιατί δεν είναι ορατά από τη Γη.

Υπολογίστηκε η πυκνότητα από τους πιο κοντινούς μέχρι τους πιο μακρινούς, αλλά και από γαλαξίες που υπήρχαν στα πρώτα έτη δημιουργίας του Σύμπαντος (400-700 εκατομμυρίων ετών), καθώς η ταχύτητα του φωτός είναι πεπερασμένη και μπορεί να κάνει δισεκατομμύρια έτη φωτός να φθάσει στη Γη.

Μέτρησαν γαλαξίες σε πολλαπλά μήκη κύματος, τους χαρτογράφησαν στις τρεις διαστάσεις για να διαπιστώσουν πόσοι τελικά υπάρχουν και σε τι απόσταση κάθε εποχή του χρόνου.

Ανακάλυψαν ότι η πυκνότητα των γαλαξιών αυξήθηκε στο χρόνο.

Αυτό είναι λογικό, αφού όλα αυτά τα χρόνια οι γαλαξίες ενώνονται και γίνονται μεγαλύτεροι. Όπως και ο δικός μας γαλαξίας Milky Way πορεία σύγκρουσής με τη γειτονική Andromeda.

Αλλά η πυκνότητα φθάνει μέχρι ένα σημείο και μετά εξασθενεί, στο οπτικό μας πεδίο. Βάζοντας κάτω τους συντελεστές και υποθέτοντας ότι κάτι εμποδίζει την παρατήρηση βρήκαν ότι υπάρχουν 2 τρισεκατομμύρια γαλαξίες και όχι 100 δισεκατομμύρια.

Πώς "σβήνει" το φως

Η πρόσφατη έρευνα που έγινε προτείνει ότι το ορατό φως από τους μακρινούς γαλαξίες απορροφάται από τα αέρια και τη σκόνη και επανεκπέμπεται σε υπέρυθρα και υπεριώδη μήκη κύματος που δεν μπορεί να διακρίνει το ανθρώπινο μάτι.

Ενώ φαινομενικά η απάντηση στο παράδοξο αυτό φαινόμενο θα μπορούσε να είναι απλώς ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε το φως, είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός ερυθρής μετατόπισης, απορρόφησης και του μεγέθους του Σύμπαντος.

Στα επόμενα 10 χρόνια περιμένουμε και άλλες απαντήσεις από τα καινούρια τηλεσκόπια που θα είναι πιο ευαίσθητα και θα μπορούν να βλέπουν σε μήκη κύματος που το μάτι μας δεν μπορεί.

 

--

Πηγές:

Conselice, C. J., Wilkinson, A., Duncan, K., & Mortlock, A. (2016). The Evolution of Galaxy Number Density at z< 8 and its Implications. arXiv preprint arXiv:1607.03909.

The Farthest Visible Reaches of Space imagine.gsfc.nasa.gov

Redshift and Hubble's Law starchild.gsfc.nasa.gov

Σχετικοί όροι:
1944. Το πείραμα Avery–MacLeod–McCarty
1824. Το HCl κάνει την πέψη