Πώς λειτουργεί η όρασή μας
Για να δούμε, το φως ενεργοποιεί έναν υποδοχέα τη ροδοψίνη, που αποτελείται από μία πρωτεΐνη, την οψίνη και μία προσθετική ομάδα το χρωμοφόρο ρετινάλη (11-cis-ρετινάλη ή ρετιναλδεΰδη ή βιταμίνη Α αλδεΰδη), που είναι ένα καροτενοειδές.
Η αντίληψη του φωτός γίνεται στον αμφιβληστροειδή από κύτταρα που ονομάζονται ραβδία και κωνία και μετατρέπουν το φως σε ένα ηλεκτρικό σήμα που πάει στον εγκέφαλο. Τα ραβδία αντιλαμβάνονται το φως ενώ τα κωνία μπορούν να ξεχωρίζουν τα χρώματα.
Στο σκοτάδι, τα κωνία δεν μπορούν να λειτουργήσουν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο ασπρόμαυρο, κάτι που σημαίνει ότι εξαρτώνται από τα ραβδία.
Αυτό που αναρωτήθηκε ο ερευνητής Ilyas Washington είναι πώς μπορούμε να ενισχύσουμε τα ραβδία και ιδίως την αντίληψη του κόκκινου χρώματος, που είναι πολύ μικρή σε αμυδρό φως.
Το ψάρι Malacosteus nigercan αντιλαμβάνεται το κόκκινο φως.
Την λύση έδωσε ένα ψάρι ανοιχτής θάλασσας που ζει σε μεγάλο βάθος, το Malacosteus nigercan ή γνωστό ως Deep-sea dragonfish. Το ψάρι εντοπίστηκε τη δεκαετία του '90, από τον θαλάσσιο βιολόγο Ron Douglas, ο οποίος είδε ότι διαφέρει από τα υπόλοιπα ψάρια του βυθού χάρη στην ικανότητα του να αντιλαμβάνεται το κόκκινο φως.
Αργότερα απομόνωσε την ουσία που είναι υπεύθυνη για την απορρόφηση του κόκκινου χρώματος και είδε προς έκπληξή του ότι ήταν η χλωροφύλλη. Πιθανώς το ψάρι την απέκτησε από φωτοσυνθετικά βακτήρια μέσω της τροφής.
Όταν οι ερευνητές χορήγησαν σε ποντίκια ένα παράγωγο της χλωροφύλλης, την chlorin e6, που επίσης απορροφά το φως, παρατήρησαν ότι η όραση τους βελτιώθηκε και είχαν σχεδόν διπλάσια ικανότητα αντίληψης του κόκκινου. Την απόκριση της ρετινάλης στο φως τη μέτρησαν με ηλεκτρορετινογραφεία.
Αυτό που ψάχνει τώρα η ομάδα του Washington είναι έναν εύκολο και ασφαλή τρόπο χορήγησης στους ανθρώπους, πιθανώς μέσω σταγόνων για τα μάτια.
Ποιον φαντάζεστε άμεσα ενδιαφερόμενο;
Φυσικά τον αμερικανικό στρατό, που χρηματοδοτεί την έρευνα.
